insan, hayatının her döneminde ölümle yüzleşir. ölüm, her sabah doğan güneş kadar tazedir aslında hafızalarımızda.
çocukluktan itibaren suratımıza çarpar ölümün soğuk esintisi. önce, dedeler ölür! tanımadığınız, başı kapalı kadınlar toplanıp eve, bilmediğiniz, anlamadığınız dilde bir şeyler okur. anneniniz durmadan ağlar.
sonra ortaokuldayken, sıra arkadaşınız rapor alıverir bir salı sabahı. döndüğünde öğrenirsiniz annesini kaybettiğini. birkaç ay sebepsiz ağlama krizlerine tutulup sınıftan fırlar dersin ortasında.
eğer biraz şanslıysanız, hep başkalarının yüzleşmelerini anlatırsınız ölüme dair. yirmili yaşların ortasında geldiğinizde bir bakarsınız anne-babanız emekli olmuş. siz daha aşkı, tutkuyu bilmediğinizden anlayamadığınız şekilde hareretle tartışan anne-babanızın yerine birbirine söylenip konuyu kapatan bir çift çıkar karşınıza. yaz tatillerinde, saatlerce araba kullanan babanızın artık gücü kalmamıştır uzak mesafeli yolculuklara. anneniz, eskisi gibi özenmez yaptığı yemeklere. babanızın bıyıklarını kesmesi eskilerdeki gibi genç göstermez onu ve annenizin, gülünce göz kenarlarında oluşan kırışıklıklar içinizi burkar her seferinde.
değişir insanlar, her geçen gün. emeklilik, ölüme delalettir; onların yanında olamayacağınız bir sonsuzluk, onları almak için iki adım ötededir artık!
