arzularının karşılık bulduğu bir bedeni istiyorsun ve onla olmayı hayal ediyorsun. hadi diyelim oluyorsun, bu koşulsuz dediğin sevgiyi ileriye taşıyıp bir ömür onun bedenini ipotek altına da alıyorsun. tamam ama burada seni koşulsuzluğa iten, egoistlikten kurtaran, kendi hazzından vazgeçiren ne?
sen gayet de duygusal doyumun için birini kendine tamamen bağlamaya girişiyorsun ve onun varlığı, senin olduğu hissi, onla yaşadığın her şey sana doğrudan haz veriyor.
hani birinin varlığından nefret etsen, onla yaşamaya zorlanıp acı çeksen neyse ama birini gerçekten sevmenin bencilikten insanı kurtaran yanı yoktur. abartılmış duyguların hazzı gizleyen yanı olmadığı gibi, bunu toplumca makul seviyeye getirip ifade etmek aslında haz düşkünü olduğumuz gerçeğini değiştirmiyor. hepimiz zevk pezevenkiyiz. evet.
