ben tam tersini düşünüyorum. düşüdüğümüzden daha çok düşünce olduğumuzu. yani sürekli beynimizi kemirip duran şu sonu gelmeyen düşüncelerin düşündükçe bitmediğini ve her şeyin bu kadar anlamlı olmasının sebebinin bu kadar düşünüyor olmamız olduğunu düşünüyorum.
