dağ gibi babamın birden gözümdearka cebine sapanını saklamış kısa pantolonlu bir erkek çocuğuna dönüştüğü an, dedemin ölümüne rastgelir. saçlarımda hala kurdeleler, üzerimde annemin ördüğü sarı hırka, bir elimde amcamın aldığı horoz şekeri diğer elimde leblebi tozu ağlamayan , adeta gözleri çağlayan babamın haykırışlarını izlemiş, henüz olayların pek farkında olamasam da babamın ağlamasına dayanamayıp ben de koyvermiştim kendimi. o günden sonra babamın süperman olmadığını anladım. çok küçük yaşlarıma rastlar bu olay.ondandır ki kendimi daima korumasız hissederim.çünkü şu kahpe dünyanın çarkına çomak sokacak gücün babamda da olmadığını o günden beri bilirim.
