dinin insanı eğitmedeki biçimi onların en tabi ihtiyaçlarına ket vurma üzerinedir. bunun nedeni aslında dinin temel anlamıyla seküler hayattan nefret etmesidir. onu dünyalaştıran, uhrevilikten kopartan ne varsa hepsini nefis altında kötü görüp insanların bunlara direnmesinin bir yolunu bulmasını öğütler. bu aslında daha da temelde acı felsefesinin ürünüdür. insana yenilenen istekleri her daim acı verir ( çünkü insan bunu hiçbir zaman tam anlamıyla karşılayabilecek özgürlükte değildir) o halde bu acıya direnmenin yollarını bulmalıdır. dinlerin bulduğu çözüm aha da budur. oruç bunlardan sadece biridir. ancak oruç açlık gibi tabi bir isteğe ket vurduğu için daha çok büyütülmüş ya da yüceltilmiştir.
yani özetle orucun amacının aslında kendine has bir özel amaç olmadığını, geleneksel kalıplar içinde gayet de sıradan bir eylem gibi değerlendirilebileceğini söyleyebiliriz.
sonuçta tensel olanı aşağı çekip ruhsal olanı yücelten ne varsa insanı da yüceltir felsefesinden yola çıkarsak pek tabi aç kalmayı kendi içinde normal görebiliriz.
