din ve inancı din ve inanç olmayandan ayıran en güçlü kavram tabiatüstücülüktür. nitekim tarihte her daim manaya tapma vardır. insanlar bir taşa taparken bile onun niteliklerini yüceltmezler, arkasında var olan ruhun onda ikametini bu ikamet sayesinde o taşta bir üstünlük bulunduğuna inanırlar. manaya yüklenen anlamda en temel halinde bir tabiatüstü varlığa işaret eder. bu tabiatüstücü algının en ilkel biçimi var olan her şeye ruh yükleyip bu ruhların birbiriyle olan ilişkisi üzerinden doğayı anlama ve açıklama girişimi olmuştur. nitekim bilimin dinden zamanla ayrılarak kopması ve farklı bir şey haline gelmesi, dindarların ruhlarla dolu dünyasını temizleme üzerinedir. dolayısıyla bilim ve ateizm gibi iki düşüncenin dinlere karşı ortak tutumu materyalist doğasından kaynaklıdır. bilim tabiatüstüyle ilgili bir yalanlama veya doğrulama girişiminde bulunmazken ateizmin bu alanla ilgili kesin reddi bu ikisini nasıl bir yapar?
çok basit, eğer bilim tabiatın işleyişini açıklamada tabiatüstücülüğe başvurursa o halde o bilim olmaktan çıkıp dine dönüşür. dolayısıyla bilimin temelde materyalist doğası onun aynı zamanda varlığının temelidir. bilim aslında var olan bu koca sistemi açıklamada hiçbir doğaüstü güce başvurmama üzerine bir anlayışla hareket eder ve şu ana kadar ki kazanımları bu yöntemin gerçekliğine bizi ikna etmede yeterlidir. ayrıca biz bilimsel bir disiplinle bu koca sistemi açıklayabiliyorsak o halde arkasında mana aramaya veya kutsallar aramaya gerek yoktur.
işte bu sebeplerden dolayı ateizm ve bilim asla ayrılamaz iki özü taşır. o da materyalizmdir. bilim ateist düşüncenin disiplinidir de denebilir ve eğer bir gün bilim tabiatüstü varlıkları kanıtladığını iddia ederse artık o alanda deneyselliğin biteceğini anlayabiliriz ve bu bilimin de sonu olduğu anlamına geliyor.
