babamın öldüğü gece yüreğime bir şey oturdu bir daha da kalkmadı. büyüdüğümü anladım o gece ben. baktım koca eve. gölgesiz kalmıştık sanki. biliyorsun ya baban varken her zemin sağlam, her fırtınaya karşı gelebilirsin. bilirsin çünkü o var, onun gölgesine sığınsan her şey geçer. her şey aklıma gelirdi de yetim kalmak aklımın ucundan bile geçmezdi. insanın babası ölür mü derdim kendi kendime. toprak atarken anladım, insan gölgesiz de kalabilirmiş.
