kim ne derse desin ben seviyorum zeki demirkubuz'un tıkanık, kendini yeterince ifade edemeyen bunalımlı karakterlerini. nbc' da aynı keza. insan izlerken tuhaf bir şekilde kendini sorumlu hissediyor. karakterin o çetrefilli ruh haline çare olmak, onun iç sesi olmak istiyor adeta.
alaylı ya da mektepli, öyle ya da böyle filmleri içine alıyor insanı.
