Her sene yazacağım buraya bu konuda. 29 yıl oldu annem öleli. 25 yaşıma kadar anne kelimesini duyduğum an yüreğim titrerdi. Şimdi anne diyorum eşimin annesine. Ama hiç bir bağ olmadan. Annem var mı? Yok! Anne oldum ama o annesiz büyüyen çocuğu susturamadım içimde. O hep üzgün, hep buruk, hep yarım. Bu annesizlik nasıl bir boşluk? Asla dolmuyor. Yarası hiç kapanmıyor. O yara 1 yaşımdayken açıldı. O kadar ağlarmışım ki annem öldüğü ilk zamanlar kimse teselli edemezmiş. Şimdi ben insanları üzmemek için susuyorum ama o çocuk hala ağlıyor. Çocuk hiç susmadı. O çocuk 1 yaşında kaldı hiç büyüyemedi. Küsmeyin, darılmayın, kızmayın, bağırmayın onlara. O boşluk açıldı mı asla kapanmıyor.
