Bu devirde çocuk yapmayı bir yana koy, uykusuzluk, endişe, panik atak... Ne ararsan.
Düşün ki 3 buçuk kilo, kıyma gibi bir şey. Ufacık. Sana muhtaç... Ağlıyor sürekli.
Neden ağlar bebek?
- altı temiz.
- karnı tok.
- uykusu yok.
Neden ağlıyor peki bu çocuk?
Hemen başlar yorumlar:
- emiyor mu?
- sütün mü yetmiyor?
- ayağında mı sallasan?
- hasta mı acaba?
- aç bu çocuk, aç.
Bi durun allah aşkına, sanki 100 tane doğurduk. Zaten olayın paniği var, bir de bu çokbilmişlerin yorumları...
Anne olmak, başlarda günü kurtarmak, idare etmek, çok şükür bugün duş alabildim demek.
2 sene sonra anne olmak, sevilmek, sevmek. Her ne olursa, iyi ki demek.
5 sene sonra anne olmak, takıları paylaşmak, eleştirilmek, ufak ufak arkadaş olmak...
Sonrasını tecrübe edemedim henüz ama anne olmak, yaşadığım her zorluğun her zerresine değdi. Ve kimse kusura bakmasın ama annelik evlilikteki en güzel şeydi.
