o sabahlar yok mu... sanki bi cehenneme uyanırdım ben de ... gozumu açar açmaz aklıma gelen ilk gerçekti yokluğu... bana kalırsa ne artık yaşayabilecektim ne de devam edecekti dünya donmeye.. işte böyle bir ateşi bir kaşık suyla söndürmeye çalıştım yıllarca.. yıllar oldu alevler içinde yana yana...koskoca şehirde her köşe başında bekleyeni o sandım ya da hep bi soraki duraktan binecek gibiydi otobuse..her surat o, her el onun, her gunaydın onun agzından çıkıyor, her merhaba ona dogru söylenıyordu sanki...oysa gittigini en ıyı bılen bendım...
aşkı bir bulantı diye tanımlayacak kadar karmakarışıktı içim , kim varsa
yakınımda zındandı hayat... ne uyku ne yemek vardı gunlercee... böle geçti 20'li yaşların en gusel zamanları, bi başkasına yanarak ve unutarak kendimi... ikimizi birden tek başıma sevmeyı başarabilmiştim ama başaramadığım şeylerin yanında bi hiçti bu...
yalnızlıktı herşeyin ve herkesin yerine yanımda olan, onun yarattığı bişeydi yalnızlık, öncesinde hiç tanımamıştım... zordu... hadi diyelim ki başaracaktım; ya izler? gerçek sandığım ilüzyonlar, her uyanışım ona.. nerde başlayıp bittiği belli olmayan, sınırları olmayan sığ ya da derin tüm geçişlerim ona ... bunlar ne olacaktı? kaç sarsıntı beni kendime getirecekti ya da ona itecekti ısrarla...
1 dakika sora ne olacağını bile bilmezken nası bu kadar uzun sure aynı insanı duşunebilmiştim ben... onu uzmemek ıcın hep kendimi uzmuştum.. içimde yenılgının geçmez izleriyle, her hatırlayışta biras daha yenıle yenıle....
unutmanın ne kadar ımkansız olduunu farkettiğimde iki seçenek sundum hafızama: ya hatırlayarak yaşayacaktım ama kabullenip yokluğunu; ya da sevmeyi unutacaktım onu sevmekte dahil buna..... yapamadığım birçok şeyden biri oldu bu da... ben hem unutmadım hem sevmeye devam ettim... hiç bir vaad olmadan, bir daha gorecekmıyım bilmeden, kimsenin sevgilisi-eşi olmadan....uzun zamanlar geçirdim böle, baktım içimde kocaman bi 'o' yaratmışım, kitaplar yazacak, mılyonlarca ınsana anlatıp da bıtıremeyecek kadar... susarak verdiğim cevaplar ona ya da konuşarak anlatamadığım sorular kafamda... her neyse adı umursanmadığı ortada...
sonradan anlam kazandı onu severken aşk dediğim o şey... bir kabullenişti bende ki, içinde onun olmadığı herşeyi reddetmeyi kabulenmiştim, bir ömür...
