ilk defa ilkokul dördüncü sınıfta bisikletim olmuştu. uzun yalvarışlar ve ikinci el olsun hemen olsun ısrarıyla. kemikli jantlı, bmx bir bisikletti. o bisikletle sürmeyi öğrendim, düştüm, çakıldım, uçtum, gezdim, küçük çaplı kaza yaptım, tek elle sürdüm, iki el bırakıp sürdüm, ayağımı orta demire koyarak hareket çektim, yan oturarak direksiyonu kontrol ettim, aynı sınıftan hoşlandığım kızın sokağından heyecanla geçtim, arkadaşlarla biraz uzaklara açıldım ailemin haberi olmadan, arka tekerin oraya plastik su şişesi veya kutu kola koyup mahalleyi inlettim, zincir attı uğraştım, fren tutmadı ayağımı tekere sürerek durdurdum ve sair.
hevesimi aldım ve bıraktım. zincir olayı bayınca bir ara tamir ederiz diyerek çatıda terk ettim.
ilk ve son bisikletimdi. iki yılı bulmadı bu heves alma olayım ama bisiklet işinin bende bir karşılığı yok artık. yokuş çıkarken yorulmak veya kendini trafikte tehlikeye atmak gibi çağrışımlar ve çocukluk anıları kafi.
fakat bisikletlere göre dizayn edilmiş bir şehir fikrine sıcağım ve pek sevmesem de bisiklet kullanabilirim.
hatta bu kültür oluşsa biraz tuhaf gelse de cincıra geçerim belki.
