arapçada kelimelerin başına gelen "el" takısına lam-ı tarif ya da harf-i tarif denir. bu takı ardına gelen kelimeyi "herhangi biri" olmaktan çıkarıp "belirli" hale getirir. yani ingilizcedeki "the" tanımlığının görevine yakın bir görevi vardır.
misal tayyare dersek herhangi bir tayyare, el-tayyare dersek bildiğimiz, tanıdığımız bir tayyare anlamı oluşur.
arapça ilah kelimesi de türkçede tanrı kelimesinin tam karşılığıdır.
ilah=herhangi bir tanrı
el-ilah=bilinen, tanınan bir tanrı (ay tanrısı olarak bilinir)
el-ilah kelimesinin kökenine indiğimizde lam-ı tariften sonra vasıl hemzesi gelir. (ilahın "i"si) arapçada kural olarak vasıl hemzeleri yalnızca kelime başlarında okunur, ortalarda okunmaz. yani bu hemze düşer ve kelime "ellah" olarak okunur. ellah'ın başındaki fethalı elif ince bir harf olmasına rağmen kalın harflerin tapınılan varlığa azamet katacağı algısının yanında telaffuzunun da zor olmasından dolayı günlük konuşma dilinde kelime zamanla allah'a evrilir. ezan, kamet, namaz içinde alınan tekbirler gibi basit ibadet rükünlerinde de yine "allahu ekber" olarak okunan kelime, bunun aksine kuranın her ayetinde ince harflerde "ellah" olarak okunur.
örnek: ihlas suresi -kulhu "v-e-llahu" ehad- buradaki vellahu allah lafzıdır.
ilahiyatçılar ile arapça ve islam etimologlarına göreyse el-ilah ile allah etimolojik açıdan tamamen ayrı kelimelerdir, birbirleriyle alakaları dahi yoktur, yersen...
