mesela insanların öfkelerini veya kızgınlıklarını bana da bulaştırmalarını önlemek.
şöyle ki; herhangi biri bana kötü veya kışkırtıcı bir söz söylediğinde bunu üzerime alınmadan, olası en kısa ve zararsız yoldan kurtulma çabası içine girerek, durumu savuşturmaya çalışırım. çünkü onu kızdıran şey her ne ise benimle alakalı değil ve benim de sinirlenmemi gerektirmiyor. yahut bu davranışı için karşımdaki insanın onlarca haklı sebebi olabilir ve fakat benim tüm bunları anlamamam ne mümkün, ne de gerekli. bu benim bir kusurum veya eksikliğim olamaz. yüzde yüz onunla alakalı ve fakat bunun şu an ne o farkında, ne de bu durumu anlayabilecek mantık düzeyinde. neden bardağını taşıran son damla ben olayım ki?
kendimi korumak için, karşımdaki insanın en iyi tanıdığım 10-11 yaşındaki bir çocuk olduğunu varsayarak, göz teması kurmaksızın ve mümkün olduğunca açık uçlu sorulardan kaçınarak diyaloğu sonlandırmaya çalışırım. kendimden emin bir şekilde onu, asla o anda dinlemeyeceğimi hissettiririm.
sakin ve mutlu uyandığımız kaç sabahın akşamında bizi hiç ilgilendirmeyen sorunların gerçek sahipleri yüzünden kötü günler geçirdiğimizi düşününce bu duruma bir set çekmek, bir insanın kendi için yapabileceği büyük bir iyilik fikrimce.
