Vallahi ben insanlıktan ümidimi kestim. itiraf mıdır bilmiyorum ama. Daha doğrusu insan görünüp insan olamayanlardan tamamen kestim.
Şöyle iyi insanız, böyle daşşaklıyız, şu kadar yardım ediyoruz, mükemmeliz diyen her insanın içi bomboş onu gördüm.
Daha önce buraya da yazmıştım burs arıyorum, maddi sıkıntılarım var belli sebeplerden ötürü de çalışamıyorum diye. Eksik olmasın birisi yardımcı oldu. Koşulsuz şartsız hem de ya. Sormadı, sorgulamadı, güvendi çünkü. Lan insan zor durumda olmasa ele muhtaç gibi davranır mı zaten? Omurgasızlık bi kere.
Bulunduğum ile bağlı bir derneğin başkanlarından, bir partinin de üyesi bir adam var. Twitter hesabını gördüm şunları yaptık şöyle yardımcı olduk, ihtiyaç sahipleri de ulaşsın demiş. Adama instagram'dan bi şekilde ulaşmayı başardım. Mesaj attım durumumu paylaştım detaylarıyla.
Ben mesaj attığımı bile unutmuşum uzun bir süre sonra da cevap verdi.
Numaranı yazar mısın halledelim demiş. Yazdım mesajı gördü, bekliyorum ne arayan var ne soran. Tekrar mesaj attım bu sefer de görüldü attı siklemedi bile.
Abicim mal varlığın şuyun buyun her şeyin olabilir çok güzel. Senin o attığın görüldü, olumlu bi şey söyledikten sonra olumsuz bi şey diyecek olsan bile cevap vermemen var ya, işte o benim umudumu sikip atıyor ya.
Ne bileyim insanlık zor değil bence. Hele ki imkanın varsa bir insanın hayatına ufacık dokunuş yapabilmek hiç zor değil.
Keşke biraz daha insan olabilseniz.
