Gerçekten ilk defa bugün deneyimlediğim, kalbimin hiç bilmediğim bir yerine dokunan eylemmiş meğer.
Bugün bir meydandan geçerken çilek satan bir amca gördüm. Dedim aa ne güzel çilek alayım yerim. Aldım çileği işte amcayla konuşuyoruz, abi bunlar ne kadar temiz yıkamadan yesem bir şey olur mu diyorum ben. Amca içme suyuyla çilekleri yıkadı sağ olsun. O ayrı minnoşluk şöyle dursun.
Baktım küçük bir çocuk dolanıyor çileklere bakarak. Yanına gittim, çilek ister misin dedim poşeti uzatarak, alsın diye. Almadı. Baktı poşete baktı uzun uzun, almadı. Soruyu tekrarladım. Al dedim, utanma.
Çocuktan hiç tepki yok, bir çileğe bakıyor bir yüzüme. "Sen türkçe biliyor musun?" Dedim. "Az." Dedi. Poşetten kendim 2 tane çilek çıkarıp uzattım. Birini aldı. Diğerini de uzatınca tekrar onu da aldı.
Sonra eğildim dedim "şimdi teşekkür ederim diyoruz." Teşekkür etti çocuk bana, afiyet olsun dedim ben de.
Ama nasıl güzel bakıyordu, nasıl utangaçtı. Hem şimdi teşekkür etmeyi de biliyor.*
