Karışık duygular içindeyim. Evet sevgilimden ayrıldım ve evet şu anki sorunum bu bazılarınıza göre küçük ve peeeh bu mu yani denilecek ama bazılarınıza göre derin duygular uyandıracak bir olay. Anlatmak istiyorum çünkü ona anlatamıyorum. Sürekli ayrılıp barıştık şu 10 ayı geçkin ilişkimizde. Her günümüzü beraber geçirdik çok eğlendik, çok şey paylaştık, beraber tatile gittik, ilk defa onunla bara gittim. Çok güzel şeyler bunlar. Ama bana asla destek olamadı. Yaptığım her şeyi kötüledi. Hayatımdan, ailemden, yakınlarımdan, okulumdan uzaklaştırdı beni. Ben buna neden izin verdim? Eminim her kızın hayatında asla yapmayacağım bunu diyip bir erkekte yaptığı şeyler vardır. işte benim de bu yüzden, sevdim. Hem arkadaşım hem sevgilim oldu ama ne oldu? Çok karışmaya, çok kısıtlamaya artık hayatımı çok etkilemeye başladı. Çoğunlukla kötü anlamda. Sabah 08.30 sınavına çalışmam gerekirken benimle kavga etti, ablamla arama mesafe koymama sebep oldu, tüm arkadaşlarımı kaybetmeme sebep oldu. Az kalsın dünyam olan bir arkadaşımı kaybetmeme sebep oluyodu. Nasıl dertler bunlar diyebilirsiniz evet ama ben hiçbir sevgilimle bu kadar yalnız hissetmemiştim. Hep yanımdaydı ama ben çok yalnızdım. Sonrasında aramızdaki saygı ve belki de eş zamanlı sevgi azalmaya başladı. Artık birbirimize bağırıp küfürler edebiliyoduk. Hatta birbirimizi itip git diyebiliyoduk. Her defasında bana vicdan yaptırıp ya da şirinlikler yapıp geri döndü. Kabul ettim. Ama bu sefer olmamalı sözlük. Bu aşk olmamalı. Böyle aşk olmaz çünkü. Çok yalnız hissediyorum çok özlüyorum onu. 5 adım ötemde olmasına rağmen öpemememe, koklayamamama, sarılamamama katlanamıyorum. Ama böyle olmak zorunda. Bir şey söyleyin. Geçer dayan şunu yap bunu yap diyin. Çünkü bu çok zor. Beni her aradığında sızı hissedip belli etmemek çok zor. Seni özledim diyememek, onun da benim de iyiliğimiz için tek başıma çabalamaya çalışmak çok zor.
