Babam eve gelmişti. Dizinde oturmuştum. Aylardan şubat olmalı. Annemle konuşmak istiyor, annem konuşmam die odaya kilitlemiş kendistievde kaos var. Babam diyor ki " bak sayıl, geldim, konuşalım. Şimdi gidersem bir daha hiç gelmem"
Beş yaşındaydım. O yaşa kadar babamı hiç görmemiştim. Sonra işte bir akşam vakti çıkmış gelmiş. Geldiği an filan yok aklımda tek hatırladığım annemle olan bu konuşması ve salondaki tekli koltukta sol dizinde oturuşum. Ne istersin diye sormuştu. Bisiklet ve karpuz istemiştim. 4 martta doğum günümü kutlarken amcamın karısı elinde bir karpuzla çıkıp gelmişti. Nasıl mutlu olmuştum anlatamam. Mart ayı. Daha yazv gelmemiş ama babam bana karpuz göndermiş. Çocuk kafası işte. "O pezevenk bunu neden kendi getirmedi böyle bir günde" diye düşünemiyorsun.
Annemle olan kapı arkası konuşmasından sonra çıktı gitti. Bir daha babamı 18 yaşında anneannemi kaybettiğimizde bizim evde gördüm. Annemin yıllar önce saklandığı odada 3ümüz konuşuyorduk. (Bunu şimdi farkettim) hayat ne garip...
Annem de bir tuhaf hem herifle konuşmak istemiyorsun, hem adamdan 11 sene boyunca boşanmıyorsun. Ayrı bir kafa. Ayh neyse öyle işte. Çok darmadağın anlattım farkındayım. Ama bazı içburkan anılar öyle dümdüz, giriş gelişme sonuç olarak anlatılamıyor maalesef. Vaktiyle içini burkanlar gün gelip içini skiveriyor, şimdi olduğu gibi.
Ne güzel keyifli keyifli seramik yapıyordum lan ben. Nereden gördüm başlığı.
