8 yasimdayken buyuk bir gumburtuyle cati katindaki bacanin en asagi 80/90 kiloluk kapaginin yandaki binamiza dusmesiyle uyandim. Anneme ve babama kosmustum, yeni moda olan celik kapimiz acilmiyordu sikistigi icin.
Buyukbabama sesleniyorduk ve tekrar bir ses ve annem dedi ki merdivenler kopuyor cikamayacagiz. Sonra sarsinti durmaya basladi ve kapi acildi. velhasil yazlikci olmamizdan kaynakli geceyi apartmanin onundeki karavanimizda gecirmistik.
Buyukbabam zabita muduru oldugu icin tum gece avcilar bolgesindeydi. Ertesi gun geldiginde uniformalari kan icindeydi. Her yer kagit gibi demisti, en kotusu cinarciktaki akrabalarimizdan haber alamiyorduk.
Sonra gunler gecti cinarciga dogru yola ciktik. O guzelim sahil kasabasi yerle bir, havada agir bir koku. Tum kentte olum kokusu vardi.
Cok buyuk bir aci, cok buyuk bir kayip.
Hala o gun geldiginde cok kotu olurum, o gun yitip gidenlerin anisina grup yorumdan “sesimi duyan var mi” isimli sarkiyi dinlerim.
Hicbir sekilde aciklamasi olmayan bir kayip. Tek kelimeyle kirildik. Unutulmadi, unutulamaz...
Bir daha ugramasin hicbir zaman karanliklar uzerimize.
