seni son kez gordugumu bilseydim gitme kal derdim, burnumda kokun, gozumden yuzun gitmesin diye sımsıkı sarılıp beni bırakma derim ama demedim nasılsa bu son degildi yarın gelecektin ya nasılsa sadece hoscakal gorusurz dedim kuru bir opucukle.
bilemedim o gidisin son gidisin oldugunu bir daha senle yasanacak bir gunum yarınım olmadıgını.
bir daha hic gelmeyecegini, gelemeyecegini ogrendigim an da sana soylemek isteyip de soylemedigim, yapmak isteyip de yapamadıgım ne cok sey oldugunu anladım.simdi sana soylemek istediklerimi kagıtlara yazıyorum ucmasınlar diye, kafama kazıyorum hic unutmayayım diye er ya da gec nasılsa gorusecegiz "seni cok seviyorum", "ne kadar ozledim bilemezsin" demek icin, tum biriktirdiklerim icimde hic kapanmayacak kocaman bir bosluk, icin icin kanayan bir yara olusturdu.
o son gidisinden bana kalan belki de gittiginden beri hayatta ki tek kazancım, her hoscakalı bir veda gibi yasıyorum, sevdiklerime sımsıkı sarılıp sevdigimi soyluyorum belki geri gelemezler, ya da gelseler bile beni bulamazlar diye, yaram daha buyumusen yeni yaralar acılmasın diye.
