okurken yüzümde bir gülümseme beliriyor. neden bilmem, sanki bir arkadaşımla dertleşiyormuşum gibi.
--spoiler--
oysa hayat naz maz tanımıyordu. kendimden biliyordum. hayat hiç beklemediğin anda öyle kafa atardı ki, ağzın burnun dağılırdı. o zaman anlardın işte büyümek neymiş. nasıl acı ve erken bir şeymiş.
