Dikkat ettim de, en yakınlarım dediklerim bile neler yaşıyorsun anlatmak ister misin diye sormuyor. Kimse bilmek istemiyor. Bazen, çok ilgiye ihtiyacım olduğunda anneme bana sormak istediğin bir şey var mı diyorum. Derslerimi soruyor.
Ama daha fazla yüzsüzlük yapıp da hayatımı Sor demiyorum. Demek ki anlatmamı istemiyorlar.
iyiyim diyince onlara yetiyor.
Kötüyüm demeyi de denedim. Bu defa da derdimi küçümsüyorlar. Söylediğime de pişman oluyorum.
Peki içimde yumak gibi günbegün büyüyen sıkıntımı nasıl nereye dökeceğim? Duvarlara da anlatırım elbet ama, beni gerçekten dinlemek isteyen birine duvarlardan daha çok ihtiyacım var.
