Hani bazen oylece cokersin oldugun yere
Ne dogrulmaya mecalin vardir,
ne de konusmaya.
Ellerin saclarinin arasinda
cok sonra farkedersin,
yanaklarindan suzulen gozyaslarini.
Kahredici bir sessiz boslugun icinde,
aynada ki yansimanla goz goze gelirsin.
Yer ve zaman kavramlari
anlamlarini yitirmisken tamamen, hayat oylece kayip gitmistir ellerinin arasindan.
Bu ben miyim dersin,
dibinde en dibine vurmus bir halde.
Sana teselli vermeye calisan mantigin
anlamamistir ki hicbir zaman,
kalbindeki acilarin agirligini.
'Hakkin degil o yuzden konusmak!' dersin
Tum kelimeler anlamsiz cumleler yitik
bir vaziyette,
gecenin karanlik kollarinda,
sonu olmayan
bir keder yolculuguna daha cikmissindir.
'Bu son yolculuk' sozcukleri
fisildanir kulaklarina.
Son kez gozlerini kaparsin
Nedensiz
bir tebessum belirir dudaklarinda,
