insanın temel hayat motivasyonu bu bence. bu tam olmayınca bir şeyler eksik kalıyor. dun agnostik oldugunu öğrendiğim bir arkadaşımla din üzerine konuşurken söyle bir diyalog geçti aramızda
serenadd:s
arkadaş:a
uzunca süren bir ateizm teizm tartışmasının sonunda
s: ben de kuran ı okudum. beni de düşündüren ayetler var. kuran'ın ben de evrensel olmadığını düşünüyorum. fakat en sonunda geldiğim yer şu oluyor ki bu kainatın boşa yaratılmadığı ve yokluk fikri benim ruhuma ağır geliyor
a: bu benim de ruhuma ağır geliyor. agnostiğim ben de. ne zaman ki kuran ı okudum ve kafama yatmadı o zamandan beri koy götüne rahvan girsin mantığındayım o yuzden de benim gibi biri bile okulu bitiremiyor o kadar şey yapıyorum ama bi amacım yok bitirince ne olacak? (parantez açalım bu insan 3 farklı enstrüman çalan öss sınavında türkiye 36. olan, almancası akan aşırı sosyal ve de spektik biri. hakkaten gördüğüm en zeki erkeklerdendir.)
serenadd içinden geçirir oha bu çocuk bana resmen beni anlatıyor. aynı hisleri paylaştığın birinin olması çok güzel de kafam allak bullak. bir şeyi anlamlandırmak için mi inancım var yani mesela ibadetle kalbim huzurla dolduğu için mi inanıyorum yoksa gerçekten hiçlik fikrini kaldıramadığım için mi kolaya kaçıyorum bilmiyorum bilemiyorum. kuran ' ı tekrar irdelemeye başlamanın zamanı geldi. hayrolsun
not: kuran ı okumuş anlamış mümin arkadaşların önerilerine açığım.
