Normalde hiç adetim değildir böyle şeyler yazmak. Bugün hastanede 3 aylık ömrümün kaldığını öğrensem, kendime saklarım. Pat diye ölünce öğrenir etrafımdakiler. Paylaşmanın, içinden geçenleri anlatmanın şimdiye kadar hiçbir faydasını görmedim. Hayatım boyunca en fazla üzüldüğüm şeyi tuttum, bir kişiye anlattım. Dalga geçti. Halbuki şu bilmem kaç senelik yaşantımda hiç unutmayacağım, sürekli aklıma gelen yegane şey oydu. Fakat Dalga geçildi. Ne yaparsın, herkesin derdi kendine büyük. Benimki komik geldiyse demek. Kısmet.
Ben küçükken hiçbir şey istemezdim. Bir ufak kardeşim babamla gezdiğinde eve gelir yediğini içtiğini anlatırdı. Ben ona sevinirdim. Bilmem, sokakta su bile istemezdim. Yanımızda varsa içerdim, yoksa eve kadar susuz gezerdim. Babam sonraları söyledi, bir şey istesin oğlum da yapayım diye ağzımın içine bakıyormuş adam.
Sadece iki şey istedim. biri daha bilgisayarlar yeni çıkmış, kimsede yok. Ona çok özenmiştim. Bizimkiler Aldılar sağolsunlar. Diğerini de boş verin. Bende kalsın. Koca ömrümde sadece iki şey işte. Her neyse sözün özü, ufakken de azıcık aşım kafasında bir salaktım ben.
Büyüdüm, insanların benden beklentileri de büyüdü. Derdimi anlatmam istendi, yoksa karşıdakine değer vermiyormuşsun. Öyleymiş bu işler. Yaptım. Ne mi oldu? Yukarıda yazdım ya, dalga geçildi. Bir daha da anlatmadım. Hayatta istediğim ikinci şeyi de tam o zamanlarda istedim. Olmadı. Demek ki olmayınca olmuyormuş. Kısmet.
Işte durum böyle olunca, zaten serde de biraz salaklık varsa işler iyice sarpa sarıyor. Mesela birisi ile aram kötüyse kendimce süre belirliyorum, düzelecek diyorum. O süre geçiyor, bu sefer de bu kadar bekledim ayıp ettim diyorum. Bir o kadar süre daha geçiyor. Anlayacağınız mesele arap saçı gibi. Dolandıkça dolanıyor. En sonunda ya o kişiyi kaybediyorum ya da ruhuna rahmet okutacak kadar kötü bir seviyeye düşüyorum. Dedim ya, dert anlatmıyorum. Hepsi birleşince Sonu kalpsiz diye itham edilmeye çıkıyor. Çıksın çıkmasına fakat kimse de demiyor ki yahu oğlum, senin derdin ne? Hoş, sorsalar da anlatmam. Ancak insan bekliyor. Ağız kenarıyla sorsa kafi. Cevap beklemesine dahi lüzum yok. Bir şey isteyemediğim için de bunu söyleyemiyorum. Adım karaktersize kadar çıkıyor. Kısmet.
Sözün özü, beni ben yapan iki basit şey var. Lâkin anlatma özürlü olduğumdan kimse bunları bilmiyor. Ama kötü biri de değilim.
Keşke bunu anlatabilsem.
Sözlüğü de bir müddet bırakıyorum. Herkese Kolay gelsin. Görüşmek üzere.
