belki de ''bilmemesi'' demek gerekiyor... her neyse, tanım verirsek hayattan kopukluğunuzu, silikliğinizi, insanlarla sizi tanımlayan en temel kelime olan isminiz dahil hiçbir şey paylaşamadığınızı gösteren acıklı durumdur... şöyle ki:
bölümünüzde yeni tanıştığınız, birlikte laboratuarda çalıştığınız, konuştuğunuz, şakalaştığınız biri vardır (karşı cins, ama bunun pek önemi yok). güzel bir arkadaşlığa adım attığınızı düşünürsünüz, ona sempati beslemeye başlarsınız, arkadaşlarınıza ondan bahsedersiniz. hatta az buçuk bir sahiplenme duygusu bile hissedersiniz. yine bir gün labda malum şahıs aynı bölümdeki başka biriyle tanışırken asistan ''bu zamana kadar tanışamadınız mı hala, nasıl sınıfsınız siz?'' diye takılır, ardından şöyle bir diyalog gelişir:
ben: (takılmak için) ya bakmayın biz de tanışmıyoruz aslında, yanlışlıkla yanıma oturmuş bu, yoksa daha adımı bile bilmiyordur.
arkadaş sandığım şahıs: yok artık ya..
b: bırak şimdi, söyle o zaman adım neydi?
asş: (afallayayazarak) şey ya... ah dur hatırlayamadım şimdi, dilimin ucunda ama... hay allah?!
b: (dumur vaziyette) nasıl ya?
asş: ya kusura bakma, biliyorum tabii ki de kafam karışık şimdi... neydi ya, kusura bakma??!
b: adım x, memnun oldum hanımefendi... (şaşkınlık, kızgınlık vs.)
normalde burada kızın ''aaa tamam ya nasıl unuttum'' falan demesi ve hayatın devam etmesi gerekiyor fakat söz konusu benim olduğum yerde normal bir şey olmayacağından diyalog şöyle devam etti (asıl dumur edici kısım geliyor, savulun):
asş: ne, x mi?
b: ne oldu, beğenemedin mi?
asş: şaka yapmıyorsun değil mi ya?
b: ne alaka ya?!
asş: ya sanki ben y, z falan gibi (çok farklı birkaç isim söyler) bir şeyler hatırlıyorum ama... sahiden adın x mi?
b: (şaşkınlık yerini hayal kırıklığına bırakıyor burada) evet, uzun bir zamandır öyle...
asistan: birlikte çalıştığın çocuğun adını da mı bilmiyorsun? olacak iş değil. (basit, objektif ve genelde doğru tespitlerde bulunan adam mode on)
ve sizin hem onu arkadaş sandığınız için kendinizden utanmanız, hem de sizi hep böyle saçmasapan durumlara düşüren sosyal özürlülüğünüzden dolayı kendinizden nefret etmenizle bölüm bitip jenerik müziği girer. (bkz: sad but true)
