geyiğe alınmaması gereken, uzun süre akıllardan çıkmayacak olan iğrenç bir durum.
uyurken karabasanın gelmesi ile eş değerdir neredeyse.
12-13 yaşımdayım. o gece halamlarda kalmak istedim, bilgisayar oynarım sabaha kadar diye. annem ve babamı ikna ettikten sonra pantalonu, t-shirt'ü çıkartıp odaya koştum, açtım bilgisayarı ve haliyle oyunu. gece 2 veya 3 suları... uykum geldi tabiki... hayvanlar gibi doymuştum araba yarışına ki o zamanlar bir tek colin mc rally var... herneyse. pijamamı giydim ve yatağa girdim. uykum nasıl oldu ama oldu, kaçmıştı. dönüp duruyorum yatakta ve yan yatağımda ablam yatıyor halamın kızı. tavana bakıyorum, pencereye bakıyorum, düşlüyorum, dua ediyorum falan yok... uykum gelmiyo anasını satayım. tam o esnada hakikaten uykuya dalma evresine geçicekken salondan küçük bir ses geldi. önemsenmiyecek tarzda. neyse dedim yeniden dalmaya çalışıyorum. 1-2 dakikageçti, geçmedi... birden yorganı üzerimden fırlatım oturma durumuna geçeyim derken... gözlerimi açar açmaz koridorun en başında uzun boylu, siyah şapkalı, elinde bıçak olan bir herif! allah kimseye o anı yaşatmasın, yemin ediyorum altıma siğmeyi bırakın... vücudumdaki tüm su yatağa boşaldı nerdeyse... karabasan geldiğinde nasıl dilin tutulur bağıramazsın. hırsızı görüyorum ama hiç birşey yapamıyorum. korkudan ne elim kalkıyor ne de bağırıyorum. ''hıııgh.. hıııgh'' seslerini çıkartabiliyorum anca, olmuyor. üzerimden litre litre ter akıyo ve resmen kendimle savaş veriyorum sesimi duysular diye... adamda korkudan dikiliyor tabi. 1-2 dakika böyle o bana ben ona baktık ve o salondaki pencereden atlayıp kaçtı... bir yarım saat daha ağzımı açıp konuşamadım ve kendime geldiğimde hemen halamları uyandırıp olan biteni anlattım. 2-3 ay psikolojik tedaviden sonra anca atlatabildim o durumu. kahretsinki yaşadım, evet...
