müşterisiyle dürüstlük bağını son noktaya getirmiş, bildiğin mahalle bakkalıdır. bir bakkal daha dürüst nasıl olunur bilmiyorum. "ablacım borcun 4 lira, bu arada ben erken boşalıyorum biliyor musun?" dese, dürüstlükten kerizliğe doğru bir kayma olur mesela. işe bu yüzden, müşterisiyle olan bağını koparmamak için kendi malını kötülemek, gelinebilecek en son noktadır.
müşteri bakkala gelir, dolaptaki gıda ürünlerine şöyle bir göz gezdirir. zaten bu bakkal dolabının ürün diziliş yapısı ayrı bir konudur. küçücük dolapta birbirinden farklı onlarca yiyecek (hele de salam, hele de pastırma) insanın iştahını kabartır. ancak bütçesi yarım kilo pastırma almakla bile sarsılacak olan vatandaşımızın gözü eninde sonunda peynire takılır. ve şuna benzer, samimi bir diyalog geçer:
-hasan, yarım kilo beyaz peynir tart bakalım bana. kahvaltılık.
-peynirim sana yaramaz abi, bozuldu bozulacak. ama bak zeytinim (my zeytin, oh zeytin) yeni geldi. ayvalık hem de. tartayım mı 250 gram?
-e ver bakalım, biraz da çizik zeytin yiyelim.
-hemen abi. al bi tane tat bak, lokum gibi resmen. peynir de yarın gelecek, akşam geçerken uğra da vereyim taze taze.
-uğrarız uğrarız, 2 de ekmek aldım ne yaptı?
-3,5 lira abi. bozuğun yoksa sonra ver, sorun değil.
-var var. al buyur. hadi hayırlı işler.
-sağolasın abim. afiyet olsun.
şimdi tabi bu bakkalı da dürüstlük, samimilik abidesi yapmamak lazım. hatta bu biraz dürüstlükten ziyade, devamlı müşteri yalakalığına bile girebilir. sonuçta yaramaz dediği peyniri hala dolabında saklıyorsa, yolunu şaşırmış ördeğin biri gelsin alsın diye bekliyordur. bak gördün mü şimdi şerefsizi? demek ki şimdi gece evde peynir bitse, 2 sokak ötedeki bakala gitmek zorunda kalsak, herif bize kakalayacak bozuk peyniri. senin böyle tanımamıştık biz bakkal hasan. sen ki süpermarketin karşısındaki kahraman bakkaldın. ver abicim ver, bozulmuş peyniri ver. insanlık bozulmuş anasını satayım, bozuk peynir yemişiz ne yazar?
