Ne garip şey. Gözle görülmüyor ama görüyoruz. Sesi yok ama duyuyoruz. içimize çekiyoruz binbir çeşit koku buluyoruz. Hatta o anki psikolojimizi bile o yönetiyor.
Biraz önce güneşin gitmesi ve karaltıların odayı basmasıyla gelen ağlama isteğim; beni anılarıma götüren duygusallaştıran üzen tek sebep hava. Garipsiyorum çünkü insanlar bile birini bu kadar kolay etkileyemiyor. Ya da benim etkilenesim var.
Bildiğim tek şey içimi hüzün kapladığı. Çok derin bir çukura atılmış gibi hissediyorum.
