Son zamanlarımda yanlarında mutlu olduğunu hissettiğim iki kız arkadaşım var. Onlarla muhabbet etmeyi, konuşmadan durmayı bile çok seviyorum. Bana çok yakın davranıyorlar. Ben de onlara yakın davranıyorum. Ama en yakın arkadaşlarımdan biri iki kızdan birine aşık. Haliyle yakın davranmama alınıyor olabilir. Sırf yakın arkadaşım üzülmesin diye bazen kaçmaya da çalışıyorum. Ama kendimi kötü hissediyorum. Karışık bir ruh halindeyim. Oda arkdaşım benimle konuşmuyor. Problemi hep kendimde arıyorum. Ama bana göre ortada problem yok. insanları seviyorum. Ama beni çok üzüyorlar. Ve üzdüklerinin hiç farkında değiller. Tabi bunda benimde hatam var. Ne düşünüyorsam insanların karşısına çıkıp konuşmalıyım. Kız arkdaşım var. Bazen bana küsmek anlamında şunu yaparsan ayrılırım diyor. Kibar oğlan olmaya çalışıyorum. Gönül kırmamak için reaktif davranıyorum. Neden insanlar bana karşı böyle değiller. Bütün bu küçük meselelerimi nasıl düzene sokacağımı biliyorum. Sadece kendi isteğime bakıp yok o üzülür. Kırılır düşünmemek. Nerede keyifliysen orada olmak. Ama yapamıyorum. Bir insan benim yüzümden üzülmüşse ben bin üzülüyorum. Çok kolayda unutamıyorum. Sürekli aklıma takılıyor. Nasıl yapmalı bilemiyorum.
