16777212.
-
çoğu zaman kendimize itiraf etmekten korktuğumuz andır sevginin bittiği an...
kulaklarımızı tıkarız,
kabullenemeyiz o anları,
kabullenmek istemeyiz,
kabullenmek istemeyiz çünkü o sevmekten korkmadığımız, söylediğimiz her sözü sevda üzerine oturttuğumuz zamanlardan,
o pembeye boyadığımız düşlerden, hayallerden elimize kocaman bir hiç kalacaktır...
Sevgisiz kalmaktan korkarız,
Tekrar Yalnızlığımızla başedecek olmaktan korkarız,
Ve en çokta tekrar bir sevgiye başlamaktan,
tekrar içimizi açmaktan ...
Ve tekrarları yaşayıp bir sevginin daha bitebileceğinden korkarız...
Ama bitecektir,
Yeniden bir Sevginin biteceğini kabullenmekten ,
Ve elimizdeki kocaman yalnızlıkla baş başa kalmaktan başka çaremiz yoktur...
içinde saygının, anlayışın ve hoşgörünün yittiği sevgi, dalları solmuş yapraklarını dökmüş ağaç gibidir,
emek ister sevgi,
emek vermedikçe hiç bir ağaç yeşermez,
ve saygı anlayış hoşgörüden uzak hiç bir sevgi yaşayamaz!
