düşüncesizliğinizden değil...
onu üzmek için hiç değil...
nasıl kıyılır ki zaten.
bilseniz sormazdınız bile, istemezdiniz ki.
çoğu zaman parası olduğunu bildiğinizde bile zor gelirken para istemek, o elini cebine attığında ve ancak bikaç tane ekmek alınabilcek bir miktarda paraya ikiniz de aynı anda bakakaldığınızda acaba kimin canı daha çok yanar.
çocuğuma harçlık bile veremiyorum diyen baba bir tarafta.
kendine lanet eden çocuk diğer tarafta.
anlamsız, sonradan kendinizin bile hatırlayamadığı kadar anlamsız, teselli etmeye çalışan, aslında önemli olmadığını anlatan cümleler kurarsınız.
yanından hızla uzaklaşsanız bi türlü, kalsanız bi türlü.
hayat boyu unutulmayacak olan, o vestiyer önündeki sahne en ince ayrıntısına kadar kazınmıştır artık beyninize.
o resim her canlandığında o günkü gibi yanar canınız, o günkü gibi kızarsınız kendinize.
bu biraz da şey gibidir. hani yavrusu askerdedir, telefonda "baba" der, " bugün operasyon var, hakkını helal et."
işte o anda da söylenecek fazla bir şey yoktur.
susar kalır iki taraf da.
