ara ara aklıma gelen düşüncedir. doğuyoruz, yaşıyoruz, ölüyoruz. inanmayanlar için, tamamen yok oluyoruz. inananlar için ise, cennet veya cehenneme gidiyoruz. doğduktan sonra, kimi iyi, kimi kötü bir çok şey yaşıyoruz. seviniyoruz, üzülüyoruz, mutlu oluyoruz, acı çekiyoruz... hepsi bir şekilde son buluyor. hiç var olmamış olsak, mutlu olma veya mutsuz olma durumlarının da bir anlamı olmayacak. istediğimiz kadar mutlu yaşayalım, acı da çekeceğiz. hangi mutluluk çok sevdiğin birisini zamansız kaybetmenin acısını dindirebilir mesela? bu düşünceyi dile getiren kişiler, depresyonda, bunalımda sanılıyor, acı çektikleri düşünülüyor. oysa benim bahsettiğim şey, somut durumların ötesinde, düşünsel bir durum, felsefik bir yaklaşım. var olmamış birisi için, mutluluk da, mutsuzluk kadar anlamsız olacaktır. her şey eninde sonunda gelip, hiçliğe ulaşacaksa, başımız hiç, sonumuz hiç olacaksa, sonsuz hiçlik içinde zerre kadar var olmanın kime ne faydası olacak? bir de, hiç var olmamış olmayı, intiharla bir tutanlar olmuş. yahu uzaktan yakından alakası yok ki. bir kere var olduktan sonra, senin varlığın veya yokluğun, bir çok insanı etkileyecek. intihar ettikten sonra senin arkandan anan baban, eşin dostun, çoluk çocuğun acılar çekecek, hayatları değişecek... bir de, inanıyorsak eğer, var olduktan sonra cennet, cehennem meselesi var. oysa var olmamış olsan, böyle bir dert de olmayacak. bilemiyorum altan bilemiyorum...
