Acı çektikçe daha çok gülümsüyor insan, bir yerden sonra kahkaha atıyor hatta. Orda burda teyzelere, belki de hiç kendisinin olmayacak çocuklara selam verip laf atıyor.
Memleket meselesi haline gelen yalnızlığımız, gençliğimizin son demlerinde bu b*kun püsürün içinde neden olduğum sorulup duruluyor mesela. Herkesin hayali şehirde yaşamakken sen neden burdasın diye soruyorlar. Macerayı severim der geçerim, zorluk olmadan ben yokum vs diyr vasat cevaplar veriyorum ama sonra içten içten yaşlar akıyor bir yerlere. Ulan diyorum sen herşeyden kaçtın ya?!
Eskiden iki nefesimin arasında, önünde arkasında hep birilerini düşünürdüm o kadar düşünürdüm ki kendimin bir önemi yoktu. Artık biraz daha mı önemli hale geldim yoksa yaşlanıyor muyum bilemiyorum tabi de bilememek de üzücü bazen.
Biri elimden tutsun istiyorum son zamanlarda. Başını yaslıyım omzuna. Gözlerimizi kapattığımız yerlerde olalım. Sevmek insanı güzelleştirir, aşk da mükemmelleştirir, herşeyin karşılıklı olanı kabuldür.
Çok arsız insanlar var be ve benim yüzüme nasıl bakıyorlar anlayamıyorum.
Çok acı çektim, gerçekten, toparlandık daha az aklımızda ama dalıp gidiyorum işte gözlerim tavanda boş boş bakıyor.
