Tek başına olmaktır.Bir tek çocuk olarak asla kendi çocuğuma yapmayacağım bencilliktir.Burada kimseyi zan altında bırakmıyorum;herkesin türlü türlü sebebi vardır eminim ki.Benim annem de beni keyfinden kardeşsiz bırakmadı.Evliliği kötü olduğu için;babam çocuk gibi biri olduğu için,maddi imkanımız çok iyi olmadığı için.Ama annemin kendi kardeşleriyle yaşadığı miras sorunlarını görmüş biri olarak,yine de keşke bir kardeşim olsaydı diyorsam bu mevzu tahmin ettiğinizden daha derindir sevgili anne babalar.Bu yüzden lütfen iyi düşünün;en azından çocuk bakmak zor,bir kere daha istemiyorum gibi basit sebeplerle çocuğunuzu yalnız bırakmayın.Şimdi diyeceksiniz biz varız,çocuğumuz yalnız değil ki.Ya da etrafta ne kadar çok çocuk var;iyi arkadaşlıklar kurar falan filan;bunlar yalan.Çocukken kardeş eksikliğimi bana hissettirmeyen iki kişi vardı.Kardeş ve abla başlığında anlatacağım onları.Ben hep tek çocuktum ama eğer ki insanın gerçekten kardeşi olmayan biri,bir insana kardeş kadar yakın olsaydı,olabilseydi onlar bu ikisi olurdu. (Biyolojik bağdan bahsetmiyorum.Örneğin iki çocuğu evlatlık alıp büyüttünüz mü?Onlar kardeştir.Demek istediğim o değil.Başka yollarla evlat sahibi olmuş,belki bu yolla çocuğuna kardeş vermiş gönlü güzel aileler üzülmesin.)Ama şimdi ikisi de yanımda yok.Kardeş de her zaman insanın yanında olmaz(annemden biliyorum)ama kardeş yanında olmadığın zamanda bile kardeşindir.Oysa bir arkadaşımızla birbirimize kazık attığımızda bitmiştir;kardeş ise bizi defalarca hayal kırıklığına ugratabilir.Bu bir açıdan kabus gibi;katılıyorum ama bir açıdan da fütursuz bir rahatlık olduğu bir gerçek.Neyse;şimdilik gidiyorum;daha buraya çok şey yazacağım.Çünkü bir tek çocuk olarak ailem maddi zorluklarına rağmen istediğim birçok şeyi yaptı ama en çok istediğim şeyi yapamadı:Kardeş.içimde kaldı,çok içimde kaldı.
