siz annenizin karnındayken henüz hayal bile edemediği bir şeyi "abla" olacağı için sevmek zorunda bırakılan, siz doğduğunuz için bir köşe de ağlayan ama yine de beşiğin kenarından size bakarken içinde gezinen sıcaklıktan kopamayan, "ama sen büyüksün kızım, o daha küçük" lafını belki de çok da küçükken istemeden defalarca duyan, arkadaşları geldiğinde odasına almayıp saatlerce ağlatan, yine de onunla olmak istemekten vazgeçemediğiniz, anne - baba gezmeye gidince evde yalnız kaldığınızda bir an da ortadan kaybolup her türlü aksiyonla geceyi korku filmine çeviren*, tuhaftır ki size sarıldığında tüm korkulardan arındırma gücüne sahip olan, aşık olduğunuzu ilk paylaştığınız, sizi korumak için yalanlar atan, dertlerini sadece sizinle paylaştığını bilmek istediğiniz, beraber uyuduğunuz, bazı geceler nedensiz ölmesinden korktuğunuz, sevinci size hiç bir şeyin olmadığı kadar ilaç olan, hayatta canınızın yanmasıyla gerçekten yanacak olan en can en kan arkadaş, dost; 'abla'nın, sol tarafınızı boş koyup, bıraktığı boşlukla bir zamanlar beraber "evimiz" dediğiniz yerden çıkıp artık "evim" diyeceği başka bir yere gitmesidir. ve bu gidiş onun için öyle mutlu olunması gereken bir günde gerçekleşir ki, ne hissedeceğiniz, sizi dışardan nasıl görmesi gerektiği ile karışır..karma karışık bir hal alır herşey..içiniz yanar..tuz buz olursunuz..
sevgisini yalnızca çocuğuyla, -belki adını koyduğunuz- yeğeninizle paylaşabilirsiniz *
