Siler atarım. Zerre umursamam. Ortaokul da edindiğim bir huy olsa gerek. insan ilişkilerimi boktan, çok kolay bir sebepten kopartabilirim. Ve bundan dolayı da vicdan azabı falan duymam. Kalem kırmak gibi düşünebilirsiniz.
Önce "ben seninle ölene kadar konuşmazsan ne kaybederim?" sorusunu sorarım, sonra kaybettiklerim de umurumda olmaz. Konuşmam, keserim iletişimi. Yüzüne bakmam. Aramam. Sormam. Umurumda olmazsın.
Belki de bu yüzden yıllardır yalnızım, millete minnet eylemediğim için. Kolayca vazgeçerim insanlardan. Bunun karşılığı elbette yalnızlık oluyor, ama dost mu arkadaş mı oluğu belli olan insanlarla takılmaktansa, hiç takılmam daha iyi. Ben bana yeterim arkadaş.
