tefekkür (kainatın hikmetlerini düşünme) müslümanlara emredilmiştir. Fakat yunan filozoflarının yaptığı gibi aklı sufli arzulara teslim etmiş hakikati inkar etmeye basamak teşkil eden bir düşünce tarzı, bırak hikmeti şöyle dursun, inkâra basamak teşkil etmekten öte hiçbir işe yaramayan şeytani düşünce yapısının bahaneler üretmekte kullandığı bir araç olmaktan öteye geçemez. Ne dedi iblis: "o topraktan yaratıldı ben ise ateşten, ateş toprağa üstündür". Kibrini, mantığıyla perdelemeye kalktı. Secde emrine muhalefet ederek isyan etti. Bu isyanını da sözde düşünerek bulduğu bu bahanenin ardından ileri sürdü. Aklı mantığı düşünceyi ve fikri şerre isyana hakikati örtmeğe (küfre) alet etti. Halbuki akıl insana hayrı seçmek ve tercih etmek için verildi. Oysa aklına tapanlar peşinden koştukları nefislerine akıllarını ilah (aklen fikrettikleri düsturlara itaat ederek nefislerine tapındılar) edindiler. Cenabı hakkı hâşâ yok saydılar. Bu sebeple felsefe bir inkâr metodolojisi olarak takipçilerine bir yol açmış oldu. O yolu takip edenler de sözde ilmi, bilim adı altında bayraklaştırıp yolun tabelası ilan ettiler. Halbuki ilim müslümanların yitik malıydı. Müslümanlar Tembellikle ilmi terkederek, aklın kör ve karanlık dehlizlerinde kaybolan dinsizlerin ellerinde oyuncak, ağızlarına da sakız oldular.
Kişiyi allahtan uzaklaştıran her düşünce felsefedir.
