bu korkuya haiz olan peyami safa şöyle der; görülecek, işitilecek, tadılacak, okunacak, yazılacak, yapılacak o kadar çok şey birikiyor ki, bundan sonra hayatımın bütün bunlara yetişmeyeceğinden korkuyorum.
Peyami safa bence gereksiz bir korku içinde çünkü; her şeyi yapmaya çalışmak insanın kişiliğine, iç alemine uymaz, zaten bunlara da yetişemez. insan öykündüğü şeyle mutlu olacağını sanır, mamafih bu bir yanılgıdan ibarettir. esasen, insan sadece kendi iç aleminde öz olanı bulmalı ve kendine yakışanı yapmalı...
