okulda hocadan ve arkadaşlardan, televizyonda bakanlardan*, sokakta türklüğünden emin bir sürü insandan "ermeni dölü" ya da "ermeni piçi" gibi hakaret içerikli ithamları duyduğunuzda sessiz kalmanız gerektiğini düşünmektir.
hrant dink öldürüldüğünde güvenpark ykm'nin önünde toplanmak üzere kızılay'a indiğimde, yapıkredi'nin önündeki metro istasyonu girişi yakınlarında kulağımda bir gencin ağzından yavanlıkla çıkan şu kelimeler çınlamıştı: "la' o'lum ermeni ölmüş ya."
ne kadar basitti ermeniysen ölmek ve ne kadar da uzakta olmaktı bu ülkede ermeni olmak.
beni şaşırtmayan bir tavırı da şu olayla anlatayım: dink'in cenaze günü agos'un önünde toplanmıştık istanbul'da. ve sosyalist cenahta oldukça fazla bilinen agos gazetesi'nin dizildiği yerde, yani hrant dink'in de bulunduğu şişli'deki o eski binada bir tane ufak agos tabelâsı, camlarında oranın agos olduğunu gösterecek en ufak bir iz bile yoktu. saklanmaktı türkiye'de ermeni olmak, her daim bir sürgünde olmaktı.
ve elbette imparatorluk dönemindeki milyonlardan binlere düşmek, göç etmek ve kimliğini gizlemektir bu topraklarda ermeni olmak. kürt meselesinin yükünü "aslında türkler ve kürtler kardeştir, pkk ermenilerden oluşmuştur" şeklindeki sağdan ve soldan omuzlamak zorunda kalmaktır ermeni olmak.
hâsılı kelâm, sosyalist bir türk için insandan götürülerini sayarken bile huzursuz olmak, utanç duymaktır türkiye'de azınlık olmak. oysa onlar hrant dink gibi, su gibi çatlağından içine sızmak için bu topraklarda her gün ölmeyi seçti. omuzlarındaki bunca yüke rağmen.
