Bu aralar bana çokça kıymetimi bil mesajları veriyor.
Gördüğüm belli Bi yaşı geçmiş kim varsa geçmişe, gençliğe dönmek istiyor. Onlar anlatırken ben onların karşısında sanki onların imrendiği biriymişçesine onları dinliyorum. Bir yolu olsa hemen dönecekler eski hallerine. Ama bunun da mümkün olmadığını biliyorlar.
Bugün durakta Bi teyze 'hiç bilmezdim gücümün gideceğini, bu hale geleceğimi' dedi.
Oysa o da tahmin etmemişti zamanın bu kadar hızlı geçeceğini, yüzünün buruşacağını, eskisi gibi otobüse hızlı yetişemeyeceğini..
Ama işte..
Öyle bir hızlı geçiyor ki ben bile korkuyorum gücümün gitmesinden.
Aklıma şu alıntıyı getirmiştir:
"gençlik hiç şüphe yok ki gidecek. Yaz güze ve kışa yer vermesi ve gündüz akşama ve geceye değişmesi kat’iyetinde, gençlik dahi ihtiyarlığa ve ölüme değişecek.
Eğer o fâni ve geçici gençliğini iffetle hayrata istikamet dairesinde sarf etse, onunla ebedî, bâki bir gençliği kazanacağını bütün semâvî fermanlar müjde veriyorlar."
