fenerbahce'nin takkesinin dustugu ve kelinin kabak gibi gozuktugu mac olmustur. yillar once radyo basinda dinledigimiz o kahrolasi maclari hatirladim bu aksam, leblebi gibi yenilen goller ve elimizden gelenin ancak bu kadar oldugunun aci gercegini kabullenmek. bakiyorum fenerbahce'ye maldonado cikiyor ali bilgin giriyor, gokhan cikiyor burak giriyor. kim ulan bunlar? adamlarin yedek kulubesinde oturan 90'li cocuklar oyuna girdikleri gibi varolan sisteme aninda adapte olabiliyor ve adeta mukemmel bir makinanin dislileri gibi hic de siritmadan siir gibi top oynuyorlar. daha isimlerini bile yeni duyuyorum; ramsey olsun carlos vale olsun. futbolda basari artik boyle seri, teknik cevherleri kesfedip oynatmaktan geciyor ya. yillardir bir tane zeka urunu bir hareketini goremedigimiz, ureticilikten yoksun, kanser sebebi bir selcuk sahin'e mahkum isek ben artik hic bir sey demiyorum. ununu elemis, elegini asmis, 30'unu devirmis yildizlari havaalaninda omuzlara alip da gaza gelmekle, yolda gorsem elinden tutup karsidan karsiya gecirecegim ihtiyar bir emmiye bel baglamakla bize tek dusen sey kahrolmaktir. meseleyi bu aksamki hezimete baglarsak; tamamen fiyasko ile sonuclanan bir transfer donemi, sebepsiz yere gonderilen zico'nun laneti ve siradisi gollerin adami deivid'in yoklugu olarak ozetlenebilir.
