hatırladıkça insanı insanlığın utandıran "bok" temalı anılar...
dönem dönem akıllara gelir. bünye kendini sorgulamaya başlar "acaba ben gereksiz bir oksijen kaybı mıyım?" diye...
luzumsüz uzayan ve can sıkan bürokratik işlemler yapmak üzere kızılay'a* gelmiştim. öğle arası dinlenme fırsatı buldum ve oturdum bi çay bahçesine. lan o da ne! tüm bağırsaklar elele vermiş halay çekiyor. hemen koştum tuvalete. şans bu ya tuvalet temizleniyor. temizlikçi amcama yapışıp "abi allaseven sonra yap, ölüyorum" dedim. o da bayanlar tuvaletini göstererek "aha git şurada gör işini" dedi.
başka şansım mı var sanki? hemen daldım içeri. merak etmeyin hikayeyi biraz ileri sarıyorum. neyse işimizi gördük. bi baktım sifon çalışmıyor ve su da yok. etraf tam anlamıyla "bombok". tuvalet deliğine de tam denk getirememişim. sağda solda tuvalet kağıtları. of manzarayı hatırlayınca deve kuşu olasım geliyor. ulan işte aksilik olacak ve herşey daha "bok" olacak ya bir de o sırada kapı çaldı. "içeride kimse var mı?" diye. ses bayan sesi haliyle. dışarı çıkamam. çıkarsam o utançla yaşayamam. bekledim bende .mına koyum. sende 5 ben diyim 10 dakika bekledim o deliğin içinde. hayaller kurdum dışarı çıkınca william wallece gibi "özgürlük" deyip bağıracaktım. baktım ses kesildi. hemen çıkıp 100 metre rekoru kırayım dedim.
kapıyı açtım karşımdaki güpgüzel, süpsüper, şamşahahe bir kız. bir an donakaldım. utanmasam keseceğim kızı. sonra birden "bok" geldi aklıma. işte o anda dünya rekoru kırdım. husain bolt'u tarihe gömdüm. ama ne yazık ki buna şahit olan sadece şaşkınlıktan ağzı açık kalan tatlı bir kızdı.
