Dedelerin toprağı kırım, baba toprağı Romanya olunca Türkiye de doğmak insanı vatansız gibi hissettiriyor.
insanların memleketim diye özlem çekmesini anlayamıyorum, bayrağın peşinden ta oralara gidip sonra yine bayrağın peşinden buralara kadar gelmiş bir ailede arasında yaşamak ve düşünmek...
Benim için memleket tanımının bir anlamı yok.
Türk milletinin yazılı vesika tutmaması hastalığı var diyen ilber Ortaylı hocanın bu tesbitine katılmamak elde değil.
Bu ülkede kayıt olarak 1936 dan önce bir izimiz yok.
Ondan önce ise kayıtlar ise nerede pek doğru bilgimiz de yok.
Cumhurbaşkanlığı arşivinden alınan muhacır belgesinde babanın dedenin eski tabiyeti Romen, ırkı türk ismi Ramadan yazılı kağıda bakılıp ata toprağım olarak dedemin dedesinin kırım anılarını (torununa dedem) anlattığı, onun da oğluna anlatıp, babamın bana anlattığı kırım doğup yaşadığı Romanya anılarına bakıp bu ülkede yaşayıp nere için vatan toprağı tanımlaması yapıp neresi için vatan hasretini çekeceğim?
Ruhsal olarak haymatlos gibi bir durum yaşıyorum.
Ata toprağım en basit tabir ile babamın doğduğu ilk okul çağında yaşlara kadar yaşadığı Romanya.
Tabi ki bu durum Türkiye cumhuriyeti ve Türk olmak gibi değerleri yok saydığım değersiz kıldığı gibi bir algı kimsede ve şahsımda oluşması anlamına gelmez.
Sadece memleket özlemi, hani var ya şehir köy kasaba anlamında "tatil gelse de memlekete gitsem özledim ya" diyecek bir his yaşamıyorum.
Böyle bir his anca baba toprağı olarak Romanya, dedelerin toprağı olarak Ukrayna olarak içimde geçmiyor değil.
Zaten emekli olduktan sonra Romanya vatandaşlığı için hak tanınmış ve bunun için başvuracağım.
