uzun zamandır bilinçli olarak nuri bilge ceylan filmleri seyretmeyi reddettikten sonra * yönetmenin televizyonda bir ropörtajını seyredip izlemeye karar verdiğim ilk filmi. tanrım meğer ne kadar aptalmışım. bu ne güzellikmiş. bu ne ustalıkmış. ağrıda yağan kar altındaki portreler, her bir kar tanesinin onca güzelliği, ishak paşa sarayı ve dialoglar, dialoglar dialoglar. kadın. erkek...herşeye rağmen kadının kırılganlığı, herşeye rağmen erkeğin düzlüğü. film, bittikten sonra uzunca bir süre başka hiçbir görsel aktivitede bulunmama isteği bırakıyor insanda. belki alışılagelmiş anlamda hareketlilikten uzak evet ama durağan asla değil. bir başyapıt.
