Her şeyi o kadar boşverdimki, bazen olayları unutuyorum. Tüm sorumluluklarımdan kaçıp, insanlara sadece kulak kapatıyorum. Daha yolun başındaymışım öyle diyor bazıları ama böyle giderse yolun sonuna ulaşamayacağım.
Bazen düşünüyorum, biz bu günahları mı miras bırakacağız çocuklara? Niye hep geç kalıyoruz iyi şeyler için? Kirlenmiş çığlık bu sadece. Hani kafamızı yastığa gömüp ağlamaya başlarız ya, onun gibi.
Dökülüyorum, ruhumdan parçalar kopuyor. Yalnız hissediyorum. Ama kimse bilmiyor, keşke bilse ve destek olsa diyorum bazen. Ama olmaz, yaraları tek başına sarmak lazım. Gerekirse ağlayarak veda edeceğim ama kimseye muhtaç hissetmeden.
Kimi kandırıyorum ki? Birilerine muhtacım. Dopdolu çevremde beni anlayacak birilerine.
