Öylesine düşmüştü akıllarına ve öylesine aramışlardı beni.
Utanarak ve sıkılarak konuşurken ev ortamında ne kadar kibar konuşuyorsun derken çocukluğumu hatırlamıştım.
Seslerini ayırabiliyor tanıyordum teker teker.
Aramaları sadece beni değil ev halkını mutlu etmişti.
Unutmamışlardı.
O kadar anlatmıştım ki hepsi yakından tanıyor gibiydi.
Onların doğum günlerinde bende onları aramış tebrik etmiştim.
Sonralarda ara ara aradım ve çocukluğumuzda ki gibi konuştum.
Bir şey değişmemiş gibiydi.
Çocukluk arkadaşlarımdan biri yanıma gelip beni bulmuştu.
Sordum ona o da diğerleriyle görüşmeyeli yıllar olmuştu.
Hayal gibi geçip gitti.
Sonra kimse aramadı kimse hatırlamadı.
Doğum günümde aramayan dostlarım beni umutlandırmıştı.
Bundan sonrası yine sessizlik yine inziva.
Kimseye kızdığını belli etmeden kendince yaşamak.
Tabiat ana ne kadar yaşamımıza izin verirse eğer o kadar fikirlerimizi kafamızın içinde yaşatacağız.
Bir sene o kadar çabuk geçti ama hayal kırıklığı hiç geçmez gibi duruyor.
