Garip, boğucu bir yazdı. Rosenberg’leri elektrikli sandalyede idam
ettikleri yaz. Ve ben New York’ta ne aradığımı bilmiyordum. idamlar beni
çileden çıkarır. Elektrikli sandalyede idam edilme düşüncesi midemi kaldırır
hep. Oysa o aralar gazetelerde okunacak başka bir şey yoktu - her
köşebaşında ve havası tozla yerfıstığı kokusundan ağırlaşmış her metro
çıkışında bana bakıp duran patlak gözlü manşetler dışında hiçbir şey.
Benimle bir ilgisi yoktu bunun, ama insanın tüm sinirleri boyunca diri diri
yanmasının ne gibi bir şey olduğunu merak etmekten kendimi alamıyordum.
