bir gün arkadaşlarla konservatuarda kapısı kapalı bir odada birinin şarkı söylediğini duyduk. hayatımızda dinlediğimiz en iyi seslerden biriydi. andrea bocelli'yle pavarotti'yle yarışabilecek düzeydeydi. kendimizden geçerek kapıdan çıkmasını bekledik. arada karşılaştığımız ama öğrenci olduğunu bile anlamadığımız topal tıknaz bir genç adam vardı. şarkıyı söyleyenin o olduğunu gördük. yanında hocası olduğundan konuşup tebrik edemedik. fiziksel cazibesi olmadığından ona asla bir albüm yapılmayacağını, konserini izleyemeyeceğimizi, tvde dinleyemeyeceğimizi düşündük üzüntüyle. bu yüzden hazır okuldayken fırsat buldukça dinlemeye çalıştık.
maalesef ki yıllar bizi haklı çıkardı. o muhteşem sesi duymak çok az kişinin sahip olabildiği bir ayrıcalık olarak kaldı.
