galatasaray'ın rahat, kendinden emin bir futbolla kazandığı maç. araya atılan toplarda yaşanan savunma zaafları yine kendini gösterdi. bu tip toplara ilk müdahaleleri yapabilen tobias linderoth, mehmet topal hatta barış özbek'ten birinin acilen takıma dönmesi şart. meira, o pozisyonda iyi bir performans gösterse de bir mehmet topal'ın sahip olduğu seriliğe sahip değil. ama hücum anlamında çok şey kattı takıma, orası kesin. hatta önümüzdeki hafta cassio lincoln'ün cezasında oyunu yönlendirme yükünü bütünüyle omuzlarına almasını bekleyebiliriz. bir de emre güngör'e ihtiyacı var bu takımın. üç ağır savunmacının yanında sahip olduğumuz tek çabuk stoper, iyileştiği anda doğrudan takıma girecektir sanıyorum. sabri sarıoğlu, milli takımda gösterdiği iyi performansı dün de devam ettirdi ama yerim sağ bek değil diye bas bas bağırıyor. bir kaç pozisyonda tüm savunma rakibi ofsayta düşürmek için hızla ileri çıktığında sabri kek gibi arkada bekliyordu. ama ne yapalım, elimizdeki tek alternatif o şimdilik.
maçın en güzel anı, galatasaray'ın üçüncü golüydü bence. bu tip organizasyonları her maçta bir iki kez görüyoruz, bu kez golle sonuçlandı. bu şeytan üçgeni on maç daha yanyana oynasın, seyir zevki tavan yapar galatasaray'da. arda turan'nın golünde şans faktörünün varlığı yadsınamaz ama golün güzelliğini de düşürmez. dönüşü ve arka direkte bomboş bekleyen iki arkadaşını görüşü harikaydı.
maçla ilgili tek üzüldüğüm nokta, servet çetin'in eline çarpıp giren toptu. evet, çarpma var ve servet orada savunma yapan oyuncu olsa penaltı verilmezdi. ama avantaj büyük, golün nizami olduğundan emin değilim. keşke servet hakeme eline çarptığını söyleseydi.
